Dag 23. Anglure. Geschift

La Grande Tour Compostela, geeft je een kans om de wereld anders te zien. Vannacht sliep ik in Foyer Francois de Sales in Anglure. Dat is een verpleegtehuis in het centrum van Anglure, dat liefdevol wordt gerund door nonnen en verpleegsters en vrijwilligers. In het huis zitten bejaarden, dementen, allerlei soorten slechtterbeenmensen, ofwel iedereen die hulp nodig heeft.

Ik heb met ze gegeten. Een man, ongeveer van mijn leeftijd, vertelde dat ze iedere dag soep kregen. En medicijnen. En een stukje vlees. Ik heb alleen de soep opgegeten, het vlees zag er wat ondefinieerbaar uit. De man vertelde dat ze blij waren als er weer eens een pelgrim op bezoek kwam. Dat brak hun dag een beetje, en konden ze over wat anders praten dan hun kwalen. De hond die er rond liep was ook blij me te zien.

Ik was dankbaar dat ik voor 10 euro mocht slapen en eten. En ik was blij dat ik de volgende morgen weer kon vertrekken. Dit in de wetenschap dat alle anderen in het huis moesten blijven waar ze waren. 

Een man in een nagenoeg verlaten dorpje hing uit zijn raam. Hij zag me om me heen kijken en wees met zijn hand waar ik naar toe moest. 'Eerst links, dan rechts', riep hij. Hij zei ook nog anders: 'En als u wilt maak ik u koffie.' Een nee is dan niet op zijn plaats, ook niet als je vlak daarvoor al een cappuccino naar binnen hebt gewerkt. De wereld is op zo'n moment op zijn vriendelijkst en dat mag je niet aan je voorbij laten gaan.

Zijn vrouw maakte de koffie en deed er geschifte melk bij. Het paste wel bij De Pelgrim op zijn Route du Fou. Je moet immers wel een beetje gek zijn om vanuit Eindhoven naar Santiago te lopen, althans dat vinden veel mensen die ik tegenkom. Een beetje gelijk hebben ze wel. Zwaar vond de man mijn rugzak. Te zwaar. 'U moet er wat uitgooien. Ik zal hem voor u wegen.' Maar ik wilde het niet weten. 'Hij wil het niet weten', zei de vrouw tegen haar man.

Na het dorp liep ik 15 kilometer langs een verlaten spoorlijn en dacht aan alle gekte in deze wereld, de gekte in mezelf, de gekte in het Foyer.  Amy Winehouse paste prima bij mijn mental mood. I am not going back to rehab, I say no no no.
Zelf zong ik: I am not gonna die in Foyer, I say no no no