Dag 1. Vessem. Vertrek

Dag 1. Vessem. Verdwaald.

Naar Vessem rijdt geen trein. alleen de regiobus weet het te vinden. In het midden van het dorp staat de beeldbepalende Kerk met daar tegenover pelgrimshoeve Kafarnaum. Een stukje voor de hoeve staat naast het restaurant op donderdag als vaste waarde altijd de visboer. Iedere pelgrim die op donderdag in Kafarnaum overnacht om de dag daarna echt te beginnen aan de Via Monastica, krijgt daarom een vismaaltijd geserveerd.

Iets verderop staat de eveneens beeldbepalende antieke Shell pomp. Onder een afdakje staat ze helemaal alleen mooi te zijn. In prachtig rood en met een gouden schelp op haar hoofd die Pelgrims in Vessem onbewust met het zwarte goud verbindt. Komisch duo, Shell en Pelgrim, optredens alleen in Vessem.

Ik arriveer op 1 september bij de Hoeve om 4 uur in de middag: als beginnend Pelgrim met een veel te zware rugzak. Op het terras in de zon haal ik mijn rode reisgenoot leeg en besluit ter plekke wat niet mee mag, waaronder een boek. Wat andere onnodige dingen zou ik achterlaten in een doos in de hoeve, waardoor ik bij voorbaat wist ik dat ik ooit naar Vessem zou terugkeren om mijn begin nog een keer te kunnen beleven.

Tranen in mijn ogen kreeg ik van het Pelgrimsgedicht dat mij na de avondmaaltijd werd voorgelezen. Met zoveel goede wensen in mijn rugzak kon het alleen maar geweldig worden. Zeker ook omdat ik in mijn woonplaats Enschede gezegend was in de Jacobuskerk door een Pater-in-Kazuifel die zo graag de Camino had willen lopen, maar dat door fysiek ongemak niet had kunnen doen.

De volgende dag, mijn eerste wandeldag, op 2 september begint mijn Camino met verdwalen, zeker vijf kilometer. Ik weet de goede richting naar Postel niet te vinden, ondanks alles wat ik bij me had: gidsje en gps. Erg was dat niet. Immers een mooie definitie van wandelen is: opzettelijk omlopen. Maar ik had op deze eerste dag beter naar mijn intuïtie moeten luisteren. En naar de zon moeten kijken: altijd schuin links van je, met je gezicht in de zon, tot aan Spanje.