Dag 17. Chateau-Porcien. Verloren
17 september 2016 - Château-Porcien, Frankrijk
Tu est perdu? vroeg ze
Mijn mond viel open van verbazing
Zoveel schoonheid in een Mercedes
Op een stoffig landweggetje dat nergens naar toe ging
Ik was niet verdwaald
Maar haar glimlach, maakte dat ik de weg kwijtraakte
Zo mooi, zo perfect, zo frans
Oui, oui, oui, ik ben verloren, wilde ik zeggen
Perdu, oui perdu
In jouw glimlach
Ja, j'ai perdu,
Ne me quite pas
Oh, ne me quite was
Maar ik zei niets
En weg ging ze weer
Ne me quite pas
Misschien had het anders kunnen gaan
Maar zo ging het niet
Tu est perdu?
‘Nee’, zei ik, dom, maar waarheidsgetrouw
'Ben niet verdwaald'
'Ben een sms-je aan het schrijven'
Ze had me zo graag willen helpen
Maar ik gaf haar geen kans
Ik gaf mezelf geen kans
En dus bleef ik bestoft achter en liep verder
Een droom achterna
Dit geeft te denken! Vermoed dat je een afgezwakte vorm van een fata morgana had.
Je wil dan graag dingen zien, ruiken of voelen. Vaak blijft je geest dan verstoft achter.
Wel eens gehoord van "HET MEISJE VAN BALAZUC?"
Ik denk aan Robert Walser ,
Ik denk aan het meisje van Vermeer
Ik denk aan het meisje ,
Ik denk aan zo veel meer