Dag 25. Troyes. Madame Finot en de wilde zwijnen

Slapen deed ik op de 24-ste bij madame Finot in Anglure. Dat klinkt bij elkaar heel wat, maar madame Finot is stokoud en Anglure is stokbrood kopen ongeveer het enige dat je daar kunt doen. Mevrouw Finot heeft dun haar, een schrille lach en een onvermijdelijke poedel. 's Nachts loopt ze in peignoir door haar huis te spoken. Ze heeft drie bedden voor pelgrims. Een was net lang genoeg voor mij. Daarom besloot ik daarop te liggen, niet omdat ze dit slappe matras bovenop een andere had gelegd. De hoge opstap vond ik een extra bonus. 

Het moet twee uur 's nachts zijn geweest, dat ik me nogmaals omdraaide en daarbij met matras en al op de bodem viel. Ik voelde hoe mijn slapen een tafeltje schampte. Ik vertelde erover bij het karige ontbijt; het ontlokte geen medelijden of sympathie of opmerkingen dat ze er naar zou kijken. Het enige wat ik hoorde was haar lach die goed een hoofdrol zou kunnen spelen in een boek van Steven King.

Wandelend langs het kanaal kon ik kiezen: een onverhard paadje links dat zich volop laafde aan de zon of een paadje dat in schaduw leek uit te rusten. Ik besloot tot het laatste en vond na een uur lopen een bord op mijn weg waaruit ik kon opmaken dat de jacht op wilde zwijnen was geopend. Ik hoorde schoten en geschreeuw en vroeg mij af het verschil tussen wild zwijn en pelgrim groot genoeg was. 

Liep langs een boerderij waar uit het niets twee honden op me afkwamen. Een van hen zette zijn tanden in de zak van mijn outdoorbroek en trok deze er half af. Tant pis, zei de boer, die andere zaken aan zijn hoofd had. Een meisje van 10 zei dat ze haar oma zou vragen mijn broek weer te maken. Oma was vriendelijk, snapte dat ik zuinig met mijn broeken moest doen, gaf me koffie, legde mijn broek onder de naaimachine en zei en-passant dat de duif die met veel bombarie naar binnenvloog hun huisdier was. 

' s Avonds sliep in een gite in een straat met de mooie naam: Rue des maisons brulees. Ik speelde Gipsy Blues op mijn guitaar, dronk nog wat thee en overdacht de dag. Just another day on the road. Ditmaal met bijtende honden.