Dag 8. Diest. Mondharmonica

Vandaag is het de achtste dag is van mijn Camino. En dus tijd voor een religieus getint verhaal. Dat is een oud-christelijk gebruik. God schiep de aarde in zeven dagen en op de achtste vertelde hij de wereld verhalen. Die zijn later door iemand opgeschreven en heet sindsdien het Oude Testament. Nergens staat dat dit zo is gebeurd, maar daarom heet het ook Geloof.

Anyway. Als je de Camino loopt dan verveel je je ook wel eens. Dat hoort erbij. Dan heb je even genoeg van alle mooie bomen, indrukwekkende vergezichten of mensen in klederdracht . Dan kun je alle prachtige beekje wel hun strot omdraaien. Zelf lekker koel stromen, maar de Pelgrim onder een bloedhete zon laten zweten. Ik weet, het klinkt ondankbaar, maar zo is het dan maar even. Gisteren besloot ik om op zo'n moment de mondharmonica te pakken die ik van G@D heb gekregen. Gewoon om de verveling te verdrijven door iets anders te doen.

Om in the mood te komen dacht ik aan Stille Nacht, Heilige Nacht. Dat wilde ik leerde spelen. Met in het achterhoofd dat als ik in Santiago aankom het dan wel ongeveer Kerstmis is. Wie van u dit instrument speelt, weet dat je om Stihille Naaacht uit het instrument te laten komen, je voor stihille eerst moet blazen, dan zuigen en vervolgens twee keer blazen. Ik begon voor de eerste keer te blazen terwijl ik vals plat omhoog liep bij een temperatuur van 28 graden en met 14 kg op den rug. 

Bij de eerste keer blazen kreeg ik al ademnoot. Aan het einde van de eerste woorden Stihille Naaaacht kon ik zo ongeveer aan de beademing. Daar is mijn eerste oefening even bij gebleven. Aan Heilige Nacht ben ik niet meer toegekomen. Morgen ga ik het weer proberen, maar dan tijdens een afzink. 

Het zal wel een merkwaardig gezicht zijn geweest: een pelgrim die al zwalkend onder een gloeiende hemel Stille Nacht zit te oefenen. Om over de muzikale kwaliteit van het geheel maar te zwijgen.